Van vrede naar vete en weer terug

Toen ik hoogzwanger was van ons eerste kindje lagen we heerlijk op het naakstrand te zonnen, mijn uitpuilende buik en de rest van mijn Rubensfiguur in volle glorie op het strandlaken. Een oudere man, type rood hoofd en wit lijf kwam langs en bekeek ons eens goed. Hij vroeg nieuwsgierig aan mijn lief: ‘Meneer, mag ik vragen, hoeveel uw vrouw weegt?’

Tot mijn stomme verbijstering veranderde mijn charmante, vreedzame, allerliefste man in één tel in een grommend monster dat opvloog en zo fel ‘Nee!’ snauwde dat de oudere man achteruit deinsde en zich snel uit de voeten maakte. Het kostte even tijd om mijn lief zo te kalmeren dat hij weer rustig op het strandlaken kwam liggen. Hij vond dat de man mij beledigd had en was woest!

Intussen zijn we heel wat jaartjes verder en soms hebben we het nog over het voorval. We kunnen er nu smakelijk om lachen. Tegelijkertijd zien we hoe belangrijk het is om conflictvaardig te zijn en geweldloos te kunnen communiceren. Want als we dat toen hadden gekund, waren we benieuwd geweest, waarom die oudere man de vraag stelde. Misschien was hij wel een wetenschapper, die onderzoek deed naar obesitas bij zwangere vrouwen. Of had hij helemaal niet door dat ik zwanger was. Of was hij inderdaad gewoon nieuwsgierig en had hij genoeg gehad aan een feitelijk antwoord.
Nu veroordeelden we de man, zonder te weten wat zijn echte bedoelingen waren, zonder ons af te vragen welke belangen hij had om die vraag te stellen. Wie weet waren we nu wel vrienden geweest.

Afgelopen week is in Parijs een afschuwelijk misdrijf begaan, waarbij talloze slachtoffers zijn gevallen: de cartoonisten en redacteuren, de politiemensen, de shoppers, de terroristen zelf. Ieder van ons is in staat om in woede te ontsteken als iets wat hem of haar lief is, bedreigd wordt, maar gelukkig zijn we niet allemaal zo ver dat we er anderen voor vermoorden.

Help je mee aan het bouwen van een samenleving waarin we elkaar respecteren in plaats van tolereren. Waarin we met elkaar in gesprek gaan en benieuwd zijn naar elkaars achtergronden in plaats van te veroordelen zonder te kennen? Waarin terroristische aanslagen hopeloos verouderd zijn?